Przyjęcie do porodu w szpitalu nie wymaga posiadania specjalnego skierowania, a narodziny dziecka mogą się odbywać w praktycznie każdej placówce. Jeżeli jednak na wybranym oddziale położniczym nie będzie już wolnych miejsc, pacjentka powinna zostać przewieziona do innego szpitala. W niektórych sytuacjach nie jest to możliwe, ze względu na konieczność szybkiego odebrania porodu. W takim przypadku szpital organizuje zwykle dostawkę lub miejsca na innym oddziale. Przed porodem warto więc sprawdzić, jakie zasady obowiązują w danej placówce.
Przyjęcie do szpitala
Po przyjechaniu do szpitala, pacjentka powinna od razu skierować się na izbę przyjęć. Przy rejestracji wystarczy podać numer PESEL oraz okazać dowód tożsamości, np. dowód osobisty lub paszport. Pracownik będzie dzięki temu mógł od razu zweryfikować, czy pacjentka posiada prawo świadczeń ze środków publicznych w ramach NFZ za pomocą systemu elektronicznego. Jeżeli takie uprawnienia nie zostaną potwierdzone mimo regularnie opłacalnych składek, istnieje możliwość przedstawienia dokumentu potwierdzającego prawo do otrzymywania świadczeń – np. zaświadczenie o zatrudnieniu od pracodawcy, druk RMUA czy aktualną legitymację ubezpieczeniową. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, świadczenia medyczne finansowane ze środków publicznych przysługują wszystkim kobietom w ciąży oraz w okresie porodu. W przypadku braku dokumentów po przybyciu do szpitala, należy je dostarczyć w ciągu 30 dni. Nawet jeżeli kobieta nie jest ubezpieczona, szpital położniczy nie może jej odmówić przyjęcia.
Niezbędne badania
Po przeprowadzeniu wstępnych formalności, pacjentka kierowana jest do gabinetu celem wykonania badań. Położna mierzy temperaturę i ciśnienie, a lekarz dyżurny przeprowadza oględziny i ocenia rozwarcie szyjki macicy. Na tym etapie wykonuje się również badanie KTG, a w razie potrzeby USG. Jeżeli lekarz uzna rozpoczęcie akcji porodowej, pacjentka jest przewożona na blok. Specjalista może też odesłać kobietę do domu i poprosić, żeby przyjechała za kilka godzin. Taka decyzja podejmowana jest jedynie wówczas, gdy stopień rozwarcia jest jeszcze niewystarczający i nie występuje żadne zagrożenie dla matki lub dziecka.
Formalności przed porodem
Po zakwalifikowaniu do przyjęciu na oddział położniczy, położna zakłada kartę pacjentki. Podczas wywiadu należy odpowiedzieć na różne pytania, dotyczące m.in. grupy krwi, przebytych chorób i zabiegów chirurgicznych czy przyjmowanych na stałe leków. Niezbędne są też informacje o czasie występowania skurczy oraz odpłynięciu wód płodowych. Pacjentka powinna również okazać kartę przebiegu ciąży i przedstawić wyniki badań, w tym grupy krwi z RH i przeciwciałami odpornościowymi, morfologię krwi i badanie moczu z ostatniego miesiąca, odczynnik Wassermana, HBs-AG, przesiew w kierunku paciorkowców z grupy B, wszystkie wykonane w czasie ciąży badania USG oraz istotne testy okulistyczne czy kardiologiczne. Jeżeli zaplanowane zostało cesarskie cięcie, niezbędne będą wyniki badań na elektrolity i układ krzepnięcia krwi.
Procedury i zabiegi przed porodem
Po wypełnieniu dokumentacji pacjentka przebiera się w koszulę szpitalną. Położna przeprowadza ją następnie z izby przyjęć na blok porodowy. Na tym etapie kobieta informowana jest o całym planie porodu, a także udziela jej odpowiedzi na wszelkie pytania. Dawniej przed porodem konieczne było wykonanie niezbyt przyjemnych zabiegów dodatkowych, włącznie z goleniem krocza oraz lewatywą. Obecnie nie są one już realizowane rutynowo, ze względu na brak wyraźnego uzasadnienia medycznego. W niektórych placówkach zabiegi te są wciąż proponowane, jednak ostateczna decyzja zależy wyłącznie od pacjentki i nie musi wyrażać na nie zgody. Standardową procedurą pozostaje natomiast założenie wenflonu, pozwalającego na szybkie podanie leków dożylnych, kroplówki czy oksytocyny w razie potrzeby. Z reguły zajmuje się tym sama położna, bezpośrednio po wejściu pacjentki na salę porodową. Wenflon jest umieszczany najczęściej na przedramieniu, ewentualne na zewnętrznej stronie dłoni.